Sintese , de medo e movemento
natureza é agonizante de non
ser , logo pensar noutro verde fado
Recadou meu pensamento no tempo
onde descoñecia o seu ser na , zoa
cando só a primaveira de flor , soa
de seu a beleza chama ante o inverno
Murchas rosas de campos vin no frío
e carballos de anos! que o tempo voa
intre , nese intre e se desmoroa
meus bosques de verdades! o meu todo!
Fermosa ea rosa coma súa verdade
fervenza de calor , doce xasmín
un cando sen ti a vivires aprende
Quero ser onda miña alma perdín
perderme en esencia e vivir onte
perderme no tempo e dicir , vivín!
Perduran ventos do teu recordo
escuro ardor , bretema da marcha
frío orballo que todo o conserva , inverno
No hay comentarios:
Publicar un comentario